“Το αίμα χύθηκε και δεν μαζεύεται. Δεν ζω με φόβο, ούτε με μίσος.
Το μίσος μου είναι ταξικό, πηγάζει από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.
Ζω με τη φράση που είπε εκείνη η κοπέλα: «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί».
Είναι λυτρωτικό, δεν περιλαμβάνει καμιά υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά,
αλλά τη δέσμευση πως ό,τι κι αν γίνει θα πάμε μαζί.”
Γιάννης Καυκάς, 8 Δεκέμβρη 2019
Στην απεργιακή πορεία της 11ης Μάη 2011 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν για άλλη μια φορά ενάντια στα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που συνέχιζαν να επιβάλλουν το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ωθώντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση και τον αποκλεισμό. Από την αρχή της πορείας δυνάμεις καταστολής είχαν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω της, δείχνοντας για μια ακόμα φορά την πρόθεση του κράτους να ανακόψει με ωμή βία την κοινωνική οργή και αντίσταση. Ενώ ένα μεγάλο μέρος της είχε περάσει από το Σύνταγμα μπροστά από τη Βουλή και κατευθυνόταν προς τα Προπύλαια, τα μπλοκ συνελεύσεων γειτονιάς, ταξικών σωματείων βάσης, φοιτητικών σχημάτων, αναρχικών / αντιεξουσιαστών και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δέχτηκαν δολοφονική επίθεση από πολυάριθμες διμοιρίες των ΜΑΤ. Οι δυνάμεις καταστολής όρμηξαν λυσσασμένα ρίχνοντας βροχή δακρυγόνων, ασφυξιογόνων και χειροβομβίδων κρότου - λάμψης μέσα στο πλήθος, χτυπώντας άγρια με τα κλομπ ανάποδα στο σώμα και στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά δεκάδες άνθρωποι.
Στο στόχαστρο της συντονισμένης αυτής
επίθεσης βρέθηκαν, για μια ακόμα φορά, ιδιαίτερα τα μπλοκ του κόσμου που αγωνίζεται
ακηδεμόνευτα και από τα κάτω. Σε αυτό το κομμάτι της πορείας, στην οδό
Πανεπιστημίου, βρισκόταν και το μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης
Κυψέλης / Πατησίων, με αποτέλεσμα ο συναγωνιστής μας Γιάννης Καυκάς, που
κρατούσε το πανό της, να τραυματιστεί σοβαρά. Έχοντας δεχτεί
πολλαπλά χτυπήματα από τους ένστολους δολοφόνους και ενώ αιμορραγούσε στο
κεφάλι άρχισε να απομακρύνεται από το σημείο που πνιγόταν στα δακρυγόνα με τη
βοήθεια μιας διαδηλώτριας, ώστε να πάει σε κάποιο ασφαλές μέρος, όπως
προσπάθησαν να κάνουν και άλλοι χτυπημένοι. Κατηφόρισαν μαζί την οδό Αμερικής
και στο ύψος της Σταδίου μπήκαν σε μια στοά, όπου ήταν παρόντες εργαζόμενοι που
τον είδαν να αιμορραγεί. Τους είπε το όνομά του και ότι ήταν στο μπλοκ της
Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, που μόλις είχε δεχτεί
επίθεση στην Πανεπιστημίου. Όταν άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και να
αιμορραγεί και από το αυτί, η κοπέλα που τον συνόδευε κάλεσε ασθενοφόρο, το
οποίο έφτασε στην οδό Σταδίου, από όπου τον παρέλαβε.
Ο Γιάννης μεταφέρθηκε στο Γ.Ν. Νίκαιας με
εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε και νοσηλεύτηκε στην εντατική σε
κρίσιμη κατάσταση. Αμέσως δημοσιεύτηκαν δύο μαρτυρίες σχετικά με τον βαρύτατο
τραυματισμό του. Η πρώτη από τη διαδηλώτρια που τον συνόδεψε και η δεύτερη
επώνυμα με τη μορφή καταγγελίας από δύο
μέλη της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, προκειμένου
να αποκαλυφθούν τα ψεύδη που λέγονταν από την πλευρά της αστυνομίας σε μια
μεθοδευμένη προσπάθεια να συγκαλύψει την απόπειρα δολοφονίας του. Βγήκε από το
νοσοκομείο με τη γροθιά υψωμένη το μεσημέρι της 30ης Μάη 2011, μετά
από πολυήμερη μάχη που έδωσε για τη ζωή του με τη βοήθεια των γιατρών, ενώ
χρειάστηκε πολύμηνη θεραπεία για να
αναλάβει πλήρως τις δυνάμεις του.
Εννέα χρόνια μετά, παρά τις εξαγγελίες της
τότε κυβέρνησης και του υπουργού Χρήστου Παπουτσή περί πλήρους διερεύνησης της
υπόθεσης, παρά την αυτεπάγγελτη εισαγγελική έρευνα, παρά την προσχηματική ΕΔΕ,
ποτέ κανένας δεν κατηγορήθηκε για τίποτα. Το ποινικό κομμάτι της υπόθεσης έχει
κλείσει και οι επίδοξοι δολοφόνοι του Γιάννη βρίσκονται στον δρόμο οπλισμένοι, επικίνδυνοι
και με την πλήρη κάλυψη του κράτους, εκκενώνοντας καταλήψεις, πνίγοντας στα
χημικά, κυνηγώντας, ξυλοκοπώντας ανελέητα 15χρονους
μαθητές, “πρώην ήρωες” υγειονομικούς, αντιφασίστες διαδηλωτές, κάθε φωνή
αντίστασης και αξιοπρέπειας έτοιμοι να διαφυλάξουν την αιματοβαμμένη
“κανονικότητά” του.
Την Πέμπτη 15 Οκτώβρη εκδικάζεται στο
Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών η αγωγή του Γιάννη
εναντίον του Δημοσίου, απαιτώντας μια ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης της ευθύνης
του κράτους στην απόπειρα δολοφονίας του και την καταβολή αποζημίωσης.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο του
συστήματος και των μηχανισμών του. Γνωρίζουμε καλά πως η απόπειρα δολοφονίας
του Γιάννη δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τη φυσική κατάληξη της ωμής
κατασταλτικής βίας που συστηματικά εξαπολύουν κράτος και κεφάλαιο, προκειμένου
να τρομοκρατήσουν, να εξοντώσουν εκείνες τις κοινωνικές - ταξικές αντιστάσεις
που αρνούνται να δεχτούν την εξαθλίωση, τον φόβο, την εκμετάλλευση και την
καταπίεση ως τη μόνη προοπτική. Εκείνες που δεν τρέφουν αυταπάτες για επίλυση
των προβλημάτων μέσα από το ίδιο το σύστημα που τα αναπαράγει και τα διαιωνίζει,
που άντεξαν κόντρα στην επιχείρηση απονεύρωσής τους μέσα από το χυδαίο εμπόριο “ελπίδας” της περιόδου διακυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεχίζουν να κρατούν τον δρόμο του αγώνα ανοιχτό απέναντι στη
γενικευμένη ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύει εκ νέου η σημερινή πολιτική
διαχείριση της ΝΔ, αποτελώντας την ακροδεξιά εκδοχή του και επιδεικνύοντας την άθλια
αντικοινωνική του φύση, χρησιμοποιώντας την πανδημία ως καταλύτη για την
επιτάχυνσή της.
Στεκόμαστε στο πλευρό του συναγωνιστή μας που,
μετά από τη μάχη που έδωσε για τη ζωή του, με αξιοπρέπεια, κουράγιο και
μεγαλύτερη επιμονή εξακολουθεί να πορεύεται δίπλα μας στον δρόμο της συλλογικής
αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης, ενώ συνεχίζει να διεκδικεί την καταδίκη
των κατασταλτικών μηχανισμών που ευθύνονται για τη δολοφονική επίθεση εναντίον
του. Των ίδιων που τώρα, υλοποιώντας το δόγμα “μηδενικής ανοχής” προκειμένου να
γκρεμιστεί και το παραμικρό εμπόδιο για μια άνευ προηγουμένου λεηλασία της
κοινωνικής βάσης και του φυσικού κόσμου, βασανίζουν διαδηλωτές, μαθητές και
απεργούς, διώκουν και φυλακίζουν αγωνιστές με στημένα, σαθρά κατηγορητήρια, συνδράμουν
τη δράση παρακρατικών φασιστών απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες. Αντλούμε
έμπνευση από το πείσμα και το θάρρος του για να συνεχίσουμε τον αδιαμεσολάβητο
και αντιθεσμικό αγώνα, από κοινού με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κινήματος,
απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, στην αστυνομοκρατία στις γειτονιές μας,
απέναντι στην επιχείρηση εξόντωσης των κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων, στον
αποκλεισμό των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας, των προσφύγων, των
μεταναστών, των ανέργων, των φτωχών, απέναντι στην απαγόρευση των διαδηλώσεων,
στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, στη διάλυση στοιχειωδών
εργατικών κεκτημένων και την πλήρη απαξίωση βασικών κοινωνικών αναγκών (περίθαλψη,
ασφάλιση, εκπαίδευση, στέγαση, μετακίνηση). Με όπλο μας την αλληλεγγύη,
συνεχίζουμε να παλεύουμε στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας κοινωνίας
ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας!
“Σήμερα, που ο
καπιταλισμός δείχνει το αγριότερο πρόσωπό του και η κρατική βαρβαρότητα θέλει
να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία, περισσότερο παρά ποτέ, ουτοπία δεν
είναι να αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε διαφορετικά, ψευδαίσθηση είναι να πιστεύει
κανείς ότι μπορούμε να ζήσουμε έτσι!”
Απόσπασμα από το πρώτο μας κάλεσμα για συμμετοχή σε γενική απεργία και κεντρική απεργιακή πορεία, 15 Δεκέμβρη 2010
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ
ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ –
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ –
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ - ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Στηρίζουμε
τη συγκέντρωση αλληλεγγύης που καλείται από
το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων
στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΣΒΕΜΚΟ),
στο οποίο είναι μέλος
Πέμπτη 15 Οκτώβρη - Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών
(Λουίζης
Ριανκούρ 85), 9 π.μ.
Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων
