Ενάντια στη φτώχεια, το φόβο και το ρατσισμό
Τα τελευταία χρόνια εντείνεται η επίθεση των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών στους εργαζόμενους, επιφέροντας συνθήκες φτώχειας και αποκλεισμού σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Αυτή η επίθεση κλιμακώνεται από τις 6 Μάη του 2010 που ψηφίστηκε στη Βουλή το «Μνημόνιο συνεργασίας» μεταξύ του ελληνικού κράτους, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επιβάλλοντας μέτρα που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τους όρους ζωής εκατομμυρίων εργαζόμενων, άνεργων, συνταξιούχων, νεολαίων, ντόπιων και μεταναστών.
Σε αυτά περιλαμβάνεται: η μείωση και το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, οι αθρόες απολύσεις, η περικοπή των αποζημιώσεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και για τη μεγαλύτερη μερίδα των νέων εργαζόμενων πρακτικά η κατάργησή της, η περιστολή του δικαιώματος στην απεργία, οι περικοπές δημόσιων δαπανών στα νοσοκομεία και τα σχολεία, η αύξηση τιμών στα αγαθά και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης όπως είναι τα μέσα μεταφοράς κ.λπ.
Τα αφεντικά ασκώντας τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και εντείνοντας τον εκβιασμό της επιβίωσης επιδιώκουν την πειθάρχηση και την υποταγή. Η συνδικαλιστική ηγεσία προσφέρει ουσιαστικά τη συναίνεσή της. Η κρατική προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ παρουσιάζει την ίδια την κοινωνία ως υπεύθυνη για το καθεστώς που της επιβάλλεται, ώστε να δικαιολογείται η αύξηση των φόρων, οι απολύσεις και οι περικοπές, και συκοφαντεί λυσσαλέα όσους απεργούν, διαδηλώνουν, ξεσηκώνονται ενάντια στην άγρια λεηλασία της ζωής τους.
Τη στιγμή που ζούμε την παγκόσμια γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό - θεσμικό – κοινωνικό – πολιτισμικό – οικολογικό), ο κυρίαρχος λόγος μιλά για δήθεν μεμονωμένες περιπτώσεις διαφθοράς και για υποτιθέμενα λάθη στον μέχρι τώρα τρόπο οικονομικής ανάπτυξης. Προσπαθεί έτσι να πείσει πως πρόκειται για παρεκκλίσεις ενός κατά τα άλλα «υγιούς» συστήματος και πως η λύση θα έρθει από τη «βελτίωσή» του: Πως μπορεί δηλαδή να εξυγιανθεί ο καπιταλισμός, η θεσμοθετημένη ανισότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η εμπορευματοποίηση και η καταστροφή της φύσης!
Το πολιτικό σύστημα θέλει να μας πείσει να συμμετέχουμε στις αυταπάτες που κατασκευάζει, εγκαταλείποντας τη ζωή μας στα αρπακτικά της κρατικής εξουσίας. Tόσο οι νυν όσο και πρώην διαχειριστές της, βέβαια, γνωρίζοντας το μέγεθος της κοινωνικής και ταξικής οργής, οπλίζονται ιδεολογικά και κατασταλτικά για να καταπνίξουν κάθε έκφρασή της που παραμένει ανεξέλεγκτη από τους θεσμούς και τους μηχανισμούς χειραγώγησης και διαμεσολάβησης. Επιδιώκουν να διαμορφώσουν ένα κλίμα αυταρχικής κοινωνικής πειθαρχίας με ρητορείες περί εθνικής ενότητας για να αποσπάσουν συναίνεση στους σχεδιασμούς τους. Συγκαλύπτουν ότι και η ντόπια άρχουσα τάξη συσσωρεύει κέρδη από τα νέα αντικοινωνικά και αντεργατικά μέτρα, τα οποία άλλωστε εδώ και χρόνια προσπαθεί να επιβάλει. Τέλος, καλλιεργούν το ρατσισμό στοχοποιώντας τους πιο αδύναμους, τους πιο φτωχούς, τους μετανάστες για να συντρίψουν την ταξική αλληλεγγύη. Επιβάλλεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης: Οι νέες διατάξεις του τρομονόμου βαφτίζουν τρομοκρατία κάθε μορφή δυναμικής αντίστασης (καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις), και νέα αστυνομικά σώματα επιχειρούν να δημιουργήσουν συνθήκες φόβου και κατοχής στην πόλη.
- Η αστυνομική βία στις διαδηλώσεις και οι διώξεις κοινωνικών αγωνιστών,
- το κυνήγι ενάντια στους μετανάστες με χαρτιά ή όχι, που παρουσιάζονται πάντοτε σαν φορείς παραβατικής συμπεριφοράς, και η στήριξη από μηχανισμούς του κράτους ακροδεξιών και ρατσιστικών οργανώσεων,
- η αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων κατακτημένων σε αγώνες του παρελθόντος, η εντατικοποίηση και ο φόβος των απολύσεων στους εργασιακούς χώρους,
αποτελούν την υλική συνθήκη εκφοβισμού και εκβιασμού των εκμεταλλευόμενων για να δεχθούν αδιαμαρτύρητα τους δυσβάσταχτους όρους ζωής που επιβάλλονται.
Σήμερα, που ο καπιταλισμός δείχνει το αγριότερο πρόσωπό του και η κρατική βαρβαρότητα θέλει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία, περισσότερο παρά ποτέ, ουτοπία δεν είναι να αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε διαφορετικά, ψευδαίσθηση είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να ζήσουμε έτσι!
Να σταθούμε απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, που υπαγορεύει ο ένας να στρέφεται ενάντια στον άλλο, απέναντι στην εξατομίκευση και την παθητικότητα, και να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης και μορφές αλληλοβοήθειας, κόντρα σε λογικές ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας. Η αξιοπρέπεια των εκμεταλλευόμενων είναι η αντίσταση.
Να αυτοοργανωθούμε, δημιουργώντας συλλογικές απαντήσεις «από τα κάτω» σε κάθε χώρο που ζούμε. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, συνελεύσεις στα σχολεία και τις σχολές, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβητές, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας στους δρόμους.
Να αντισταθούμε σε κάθε μέτωπο της επίθεσης των αφεντικών, από την εργασία και την υγεία ως την παιδεία και τους δημόσιους χώρους, και να εκφράσουμε την κοινωνική και ταξική οργή.
Απέναντι στους πλαστούς διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων που προωθεί ο λόγος της εξουσίας να προτάξουμε την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη.
Ο κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών εργατών, ανέργων, νεολαίων είναι η μόνη υπαρκτή δυνατότητα για να συντρίψουμε τον κόσμο της υποταγής, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, παλεύοντας στο σήμερα για μια αυριανή κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Παρέμβαση Αντιπληροφόρησης στο Πάρκο Κύπρου & Πατησίων
Τρίτη 14 Δεκέμβρη, 3.30 μ.μ.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Συγκέντρωση: Μουσείο, 11 π.μ.
Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων