ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ,ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ!

"Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.

Λες: πολύν καιρό ήλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.

Ήλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θα ’ναι εύκολος;

Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε."

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Στο πρώτο μας κιόλας κάλεσμα για συμμετοχή σε γενική απεργία και κεντρική απεργιακή πορεία, οχτώ ακριβώς χρόνια πριν, και εφτά μήνες μετά την ψήφιση του πρώτου "Μνημονίου συνεργασίας" μεταξύ του ελληνικού κράτους, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, γράφαμε: "σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, ουτοπία δεν είναι να αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε διαφορετικά, ψευδαίσθηση είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να ζήσουμε έτσι!". Στα χρόνια -και στα μνημόνια- που ακολούθησαν, έχοντας την εικόνα μιας ευρύτερης συνθήκης, της συνεχιζόμενης από τουλάχιστον δύο δεκαετίες πριν καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, και όντας απαρέγκλιτα τμήμα του κοινωνικού - ταξικού ρεύματος που δεν τρέφει αυταπάτες για επίλυση των προβλημάτων μέσα από το ίδιο το σύστημα που τα αναπαράγει και τα διαιωνίζει, ήταν φανερό ότι ούτε θα μπορούσε να μας λυγίσει η ωμή, ανηλεής κατασταλτική βία, ούτε όμως και να θολώσει την κρίση μας η επιχείρηση απόσπασης συναίνεσης μέσα από ένα χυδαίο εμπόριο "ελπίδας".

Για την περίοδο που διανύουμε τώρα, από τη μία πλευρά είναι ολοφάνερο ότι η συνολική επίθεση των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών απέναντι στην κοινωνία συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει καμιά "σταθεροποίηση", "ανακωχή", "ισορροπία σε ένα έστω κατώτερο επίπεδο", "επαναφορά στην κανονικότητα". Αρκεί για παράδειγμα να ρίξουμε μια ματιά στις αποφάσεις τους για το "δημοσιονομικό μονοπάτι" που οφείλουμε να… υποστούμε τουλάχιστον μέχρι το 2060! Τα πολλά λόγια, πολύ εύστοχα θα έλεγε κανείς, είναι… κι άλλη φτώχεια! Με μια δεύτερη ματιά στις γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στην περιοχή δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσουμε στους γεωπολιτικούς διαγκωνισμούς τους την εφιαλτική προοπτική των εμπόλεμων κοινωνιών, της προσφυγιάς, του θανάτου.

Από την άλλη πλευρά, εντείνεται η επιχείρηση διάχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού και εκφασισμού. Με τη συστηματική μεθόδευση κράτους και αφεντικών προωθείται η εκτόνωση της οργής που συσσωρεύεται στην τάξη μας, στην τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, μέσα από την αλληλοεξόντωσή μας, μέσα από τη μετατροπή των χώρων δουλειάς, των γειτονιών και κάθε δημόσιου πεδίου σε κοινωνική ζούγκλα. Κομμάτι του ίδιου σχεδιασμού είναι και η επιχειρούμενη φεουδαλοποίηση του δημόσιου χώρου μέσω της διαπλοκής κράτους, φασιστικών παρακρατικών συμμοριών, μαφιών κι άλλων αντικοινωνικών μορφωμάτων, που με όλο και μεγαλύτερη επιθετικότητα θέτουν στο στόχαστρό τους τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Σε αυτή τη συνθήκη, εν μέσω φαινομενικής κινηματικής άμπτωτης, το τελευταίο διάστημα επανέρχονται στο προσκήνιο γνωστές αδιέξοδες, αυτοαναφορικές έως και αντικοινωνικές τάσεις. Οι οποίες, μέσα στην αδυναμία τους για συνεκτική ανάγνωση της επιχείρησης διάχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού και εκφασισμού, όχι μόνο δεν στοχοποιούν τους πραγματικά υπεύθυνους, αυτούς που την ενορχηστρώνουν και τους οποίους προφανώς εξυπηρετεί, αλλά θεωρώντας μάλλον πως την αντιπαλεύουν, καταλήγουν να αποτελούν μια ακόμα ψηφίδα στο εσωτερικό της.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έχει καθοριστική σημασία να μην αφήσουμε το παραμικρό περιθώριο για απογοήτευση, παραίτηση, αδράνεια, ιδιώτευση. Με τη θέλησή μας για συλλογική αντίσταση χαλυβδωμένη, μακριά από αμφιταλαντεύσεις ή επιφυλάξεις, προβάλλει χωρίς καμιά αμηχανία ως αδήριτη αναγκαιότητα η διασφάλιση περαιτέρω κοινωνικοποίησης των προταγμάτων μας. Στη συνέχεια ξεκαθαρίζουμε συνοπτικά πως προκύπτει, που εδράζεται αυτή μας η προσέγγιση.

Εν μέσω γενικευμένης κρίσης ενός συστήματος που η επιβίωσή του είναι συνυφασμένη με τη βύθιση στην ανέχεια ολοένα και περισσότερων, που μέσα σε μια δίνη αδιεξόδων και αντιφάσεων δεν μπορεί να "υποσχεθεί" τίποτα παραπάνω από περαιτέρω επιδείνωση της ήδη αβίωτης καθημερινότητάς μας, διαρκώς συσσωρεύονται οι όροι μετατροπής της άμπωτης σε πλημμυρίδα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την περίοδο του καλοκαιριού των αγανακτισμένων δεν βρεθήκαμε να "πετάμε στα σύννεφα", έτσι και τώρα δεν έχουμε "πέσει από αυτά". Είναι απεριόριστη η εμπιστοσύνη μας στις αστείρευτες δυνάμεις του κοινωνικού - ταξικού κινήματος, εκεί βρίσκονται σταθερά οι αναφορές μας, έχουμε την επίγνωση ότι είναι αυτό που μπορεί υπό προϋποθέσεις όχι μόνο να ανατρέπει τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, αλλά και κάποια στιγμή να ανατρέψει τα πάντα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει διαφορετικά για μια συνέλευση, που η συγκρότησή της προέκυψε μέσα από έναν ευρύ, πολύμορφο, αδιαμεσολάβητο κοινωνικό αγώνα που διέσωσε το πάρκο Κύπρου και Πατησίων και οδήγησε στο να υφίσταται ακόμα και σήμερα, όχι μόνο ως ανοιχτός δημόσιος πράσινος χώρος, αλλά και ως εστία συλλογικοποίησης, αντίστασης και πάλης. Αλλά και με σημαντική πλέον συσσωρευμένη εμπειρία από τους αγώνες που από κοινού δίνουμε, σε τοπικό επίπεδο, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, ντόπιοι, πρόσφυγες και μετανάστες, υπερασπιζόμενοι βασικές κοινωνικές ανάγκες.

Με γνώμονα την ενίσχυση της δυναμικής των αγώνων, μέσα από τη διασύνδεσή τους και την ανάδειξή τους στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, συνεχίζουμε να παίρνουμε οι ίδιοι ή να ανταποκρινόμαστε σε πρωτοβουλίες, συμμετέχοντας ενεργά στις διαδικασίες και τις δράσεις πλατιών δικτυώσεων συλλογικοτήτων με κοινωνικό - ταξικό προσανατολισμό και οριζόντια δομή. Με την εκτίμηση ότι τα μέτωπα αυτά, μέσα από τα οποία, στις σημερινές συνθήκες, υψώνουμε τα οδοφράγματά μας απέναντι στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε, αύριο θα αποδειχτούν οι σημαντικότεροι πυλώνες της αντεπίθεσής μας.

Το «Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και στα "απελευθερωμένα" ωράρια» έχει σταθερή μακροχρόνια παρέμβαση, "με επιτυχίες και εμπόδια, αλλά πάνω από όλα με πείσμα και αποφασιστικότητα" (όπως ακριβώς σημειώνεται σε κείμενά του), στον δύσκολο κλάδο του εμπορίου, στον πρώτο κλάδο που δέχεται τα σοκ των πιο σκληρών αντεργατικών μέτρων. Η συμμετοχή μας στον «Συντονισμό Εργαζομένων στις Συγκοινωνίες και Επιβατών για Ελεύθερη Μετακίνηση» έγινε δυνατή μετά από επίμονη ενασχόληση, ως αποτέλεσμα αναζητήσεων κοινού βηματισμού με εργατικά, κοινωνικά, φοιτητικά σχήματα απέναντι στην αναδιάρθρωση και περαιτέρω εμπορευματοποίηση των ΜΜΜ, απέναντι στην όξυνση του ελέγχου, των ταξικών διαχωρισμών και αποκλεισμών μέσα από την εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Ο «Αντιφασιστικός Συντονισμός στην Πατησίων», από τη στιγμή της συγκρότησής του, εδώ και 6 χρόνια, έχει δώσει τη δυνατότητα σε ένα ευρύ φάσμα υποκειμένων να κάνει πραγματικά δική του υπόθεση, με κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις διευρυμένης απεύθυνσης και διεισδυτικότητας σε ένα εκτεταμένο σύμπλεγμα γειτονιών, την ανάσχεση της επιχείρησης ναζιστικών παρακρατικών συμμοριών να αποκτήσουν, με διαρκή πριμοδότηση του συστήματος, ερείσματα στο κοινωνικό πεδίο.

Στην κατεύθυνση αυτή καλούμε σε στήριξη και ενίσχυση μιας διαφορετικής απεργίας, που έχει κηρυχθεί για την Πέμπτη 1^η Νοέμβρη σε μια σειρά από κλάδους και επιχειρήσεις με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων σωματείων, ως αποτέλεσμα της οριζόντιας διεργασίας συντονισμού τους από τον Μάϊο. Ενός από τα κάτω οργανωμένου μετώπου προάσπισης εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων που ξεδιπλώνει αγωνιστικούς σχεδιασμούς χωρίς να επηρεάζεται από τους ελιγμούς και τα παζάρια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Με ήδη ορατό αποτύπωμα σε άλλες διεργασίες πολύ ευρύτερες από αυτές των άμεσα εμπλεκομένων. Ενάντια στη λογική της "ταξικής συνεργασίας" -δηλαδή της ταξικής υποταγής- και των δήθεν κοινών συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα αφεντικά, που δοκιμάζουν, ολοένα και πιο ξεδιάντροπα, να προωθήσουν το τελευταίο διάστημα οι ηγεσίες αυτές με τη λεγόμενη "κοινωνική συμμαχία". Κόντρα στην ανάθεση και μακριά από αυταπάτες για "λύσεις" που θα έρθουν από "ειδικούς" και "σωτήρες", με την κοινή πεποίθηση ότι οι απεργίες αποκτούν δυναμική μέσα από την οργάνωση στη βάση. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές, με όλους τους εργαζομένους συμμέτοχους, ώστε να κάνουμε δική μας υπόθεση τη διασφάλιση του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα τους και η κατεύθυνσή τους να υπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα.

Με όπλο μας την αλληλεγγύη, με αποφασιστικότητα και σθένος ορθώνουμε αναχώματα απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε. Αναγνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που, ως προϋπόθεση αναπαραγωγής της κυριαρχίας τους, υποθάλπουν συνθήκες πλαστών διαχωρισμών, ανελέητου ανταγωνισμού, ατομικισμού και αλληλοφαγώματος στο εσωτερικό μας. Είναι οι ίδιοι που δεν σταματούν να εξοπλίζουν το κατασταλτικό τους οπλοστάσιο, φοβούμενοι την συνειδητά ταξική, από τα κάτω οργανωμένη συνάντησή μας στους δρόμους, με την οργή μας στραμμένη προς τη σωστή κατεύθυνση, προς τους πραγματικά υπεύθυνους για τη λεηλασία της ζωής μας. Βάζουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες και ως μέρος του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης παλεύουμε στο σήμερα με το βλέμμα σταθερά στον ορίζοντα μιας αυριανής κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας!

Κοινοί αγώνες ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών,

εργαζομένων, ανέργων, νεολαίων

ενάντια στη φτώχεια, στην εξαθλίωση,

στον πόλεμο, στον εθνικισμό, στον φασισμό

και στο σύστημα που τα παράγει

Πέμπτη 1^η Νοέμβρη 2018: στηρίζουμε και ενισχύουμε

την οργανωμένη από τα κάτω διακλαδική απεργία

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία, 12 μ., Χαυτεία

( καλούμε στο μπλοκ του Συντονισμού Εργαζομένων στις

    Συγκοινωνίες και Επιβατών για Ελεύθερη Μετακίνηση )

Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων