Τις δύο ημέρες της
γενικής απεργίας ενάντια στην εισαγωγή προς ψήφιση στη Βουλή του
«πολυνομοσχέδιου», ενός ακόμη πακέτου νέων αντεργατικών και
αντικοινωνικών μέτρων, βρεθήκαμε ξανά στους δρόμους όλης της χώρας
εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, ενάντια όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά και
σε όλο το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς που απαξιώνει και υποδουλώνει
τη ζωή μας, οδηγώντας στην εξαθλίωση, την πείνα και την ταπείνωση.
Μέσα σε αυτά τα
ετερόκλητα πλήθη των διαδηλωτών που διαπνέονται από την αίσθηση της
οργής, της αδικίας αλλά και της απελπισίας είναι διακριτό και ολοένα
μεγαλώνει ένα κοινωνικό ρεύμα που δεν αρκείται στη διαμαρτυρία και δεν
τρέφει αυταπάτες για επίλυση των προβλημάτων μέσα από το ίδιο το
πολιτικό σύστημα που τα παράγει και τα διαιωνίζει, τους κομματικούς
μηχανισμούς και τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Ένα κοινωνικό ρεύμα
που αυτοοργανώνεται και δρα μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία
βάσης, συλλογικές δομές αντίστασης που χτίζονται από τα κάτω, που
ονειρεύεται και αγωνίζεται για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και
δικαιοσύνης, χωρίς δούλους και αφεντικά.
Αυτό το κοινωνικό ρεύμα, στο οποίο ανήκουμε κι εμείς, έχει βρεθεί αντιμέτωπο τα δύο τελευταία χρόνια απεργιακών κινητοποιήσεων με την ωμή κατασταλτική βία στις διαδηλώσεις, με συλλήψεις, ασφυξιογόνα χημικά αέρια, ξυλοδαρμούς και τραυματισμούς από τα ΜΑΤ, που δεν κατάφεραν να το τσακίσουν, να το απομαζικοποιήσουν και να το οδηγήσουν στην παραίτηση. Έτσι, και με βάση το γεγονός ότι στις 19 Οκτώβρη, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα και ξέσπασαν νέες συγκρούσεις με την αστυνομική φρουρά της Βουλής όπου την επομένη θα ψηφιζόταν το πολυνομοσχέδιο, τέθηκε σε εφαρμογή ένα νέο, για την εποχή, σχέδιο, με σκοπό να επιλύσει τόσο τα «στρατιωτικά» όσο και τα πολιτικά αδιέξοδα της καταστολής. Το χρεοκοπημένο καθεστώς επιστράτευσε τις πολιτικές του εφεδρείες: Στις 20 Οκτώβρη, οι διαδηλωτές δεν είχαν πλέον απέναντί τους τις ορδές των ΜΑΤ που είναι χρεωμένες με απόπειρες δολοφονίας διαδηλωτών, αλλά τον κομματικό στρατό του ΚΚΕ, έτσι όπως είχε προσυμφωνηθεί με την αστυνομία, για να εγγυηθεί τον έλεγχο της διαδήλωσης και να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή της ψηφοφορίας.
Συγκεκριμένα, κρανοφόροι και ροπαλοφόροι του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ σχημάτιζαν αλυσίδες σε όλους τους δρόμους που οδηγούσαν μπροστά στη Βουλή, περιφρουρώντας την είσοδο των βουλευτών, έχοντας την πλάτη τους στραμμένη στις αστυνομικές δυνάμεις, στον φράχτη και στο κοινοβούλιο, και απαγορεύοντας την πρόσβαση στην λεωφόρο Αμαλίας τόσο σε οργανωμένα μπλοκ άλλων απεργών, όσο και σε μεμονωμένους διαδηλωτές, ζητώντας τους ταυτότητες ή και απαιτώντας να τους ψάξουν τις τσάντες. Βέβαια, το σχέδιο αυτό ατύχησε, αφού ο κόσμος που έχει μάθει να υπερασπίζεται την παρουσία του στο δρόμο ακόμη και με το αίμα του, δεν αρκέστηκε να κοιτά την προκλητική περιφρούρηση αλλά συγκρούστηκε μαζί της και την ανέτρεψε, με αποτέλεσμα να σπεύσουν τελικά τα ΜΑΤ που επιτίθονταν μαζί με τα ΚΝΑΤ για να απωθήσουν τους μαχόμενους διαδηλωτές. Η αποτυχία τελικά του κομματικού κατασταλτικού σχεδιασμού στο δρόμο ακολουθήθηκε από μια υστερική γκεμπελίστικη προπαγάνδα στα ΜΜΕ, τόσο από το ίδιο το ΚΚΕ όσο και από όλο το φάσμα του καθεστωτικού συρφετού (κυβερνητικούς παράγοντες και μεγαλοδημοσιογράφους μέχρι την ακροδεξιά και κόμματα της αριστεράς) που μιλούσαν για σύγκρουση μεταξύ «διαδηλωτών» από τη μια και «προβοκατόρων», «φασιστών, παρακρατικών», «ασφαλιτών» από την άλλη.
Κορυφαία στιγμή
αυτής της άθλιας προπαγάνδας ήταν η προσπάθεια του ΚΚΕ να εκμεταλλευτεί
κομματικά το θάνατο του εργάτη συνδικαλιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη,
αποδίδοντάς τον εντελώς αβάσιμα κι αυθαίρετα στους διαδηλωτές που
συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ. Και όταν αποδείχτηκε πως αυτό ήταν ψέμα και
ότι ο εργάτης αισθάνθηκε δυσφορία και έχασε τη ζωή του κατά πάσα
πιθανότητα από τη χρήση χημικών των ΜΑΤ, το ΚΚΕ αποσιώπησε αυτό το
τραγικό για όλους τους διαδηλωτές γεγονός, απαλλάσσοντας έτσι την
κυβέρνηση και την αστυνομία από τις τρομακτικές τους ευθύνες.
Εμείς, ως Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, που είχαμε καλέσει και συμμετείχαμε με μπλοκ στην πορεία της 20ης Οκτώβρη, έχουμε να πούμε πως προβοκάτορες και παρακρατικοί είναι αυτοί που περιφρουρούν τη Βουλή και με ρόπαλα εμποδίζουν τη διαδήλωση. Πως το δικό μας μπλοκ ήταν ανάμεσα στα δεκάδες που παρεμποδίστηκαν να προχωρήσουν στο Σύνταγμα, ενώ τη στιγμή που τα ΚΝΑΤ εφόρμησαν κατά των διαδηλωτών στην οδό Β. Γεωργίου χτυπώντας τους, ένας συναγωνιστής μας από τη συνέλευση έπεσε από ύψος μέσα στην πλατεία Συντάγματος, με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι του.
Εμείς, ως Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, που είχαμε καλέσει και συμμετείχαμε με μπλοκ στην πορεία της 20ης Οκτώβρη, έχουμε να πούμε πως προβοκάτορες και παρακρατικοί είναι αυτοί που περιφρουρούν τη Βουλή και με ρόπαλα εμποδίζουν τη διαδήλωση. Πως το δικό μας μπλοκ ήταν ανάμεσα στα δεκάδες που παρεμποδίστηκαν να προχωρήσουν στο Σύνταγμα, ενώ τη στιγμή που τα ΚΝΑΤ εφόρμησαν κατά των διαδηλωτών στην οδό Β. Γεωργίου χτυπώντας τους, ένας συναγωνιστής μας από τη συνέλευση έπεσε από ύψος μέσα στην πλατεία Συντάγματος, με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι του.
Δεν πρόκειται να
σωπάσουμε και να συναινέσουμε σε καμία απαγόρευση να διαδηλώνουμε ή
υπαγόρευση από κομματικούς καθοδηγητές για το πώς θα διαδηλώνουμε. Τη
συλλογική μας συμμετοχή στις απεργιακές διαδηλώσεις την έχουμε
κατακτήσει μέσα από την αυτοοργάνωσή μας και δεν την χρωστάμε σε κανένα
κόμμα. Την έχουμε πληρώσει με συλλήψεις και διώξεις, στις 23 Φλεβάρη
2011, με τον παρολίγον θανάσιμο τραυματισμό του συναγωνιστή μας Γιάννη
Καυκά, στις 11 Μάη 2011, και δεν πρόκειται να την παραχωρήσουμε σε
κανέναν. Όπως σταθήκαμε μέχρι τώρα, με τη δύναμη της συντροφικότητας και
της αλληλεγγύης, απέναντι στον αστυνομικό στρατό, έτσι θα σταθούμε και
απέναντι σε όλους εκείνους που επιχειρούν να ηγεμονεύσουν στο κοινωνικό
κίνημα και να το καταστείλουν για να το κρατούν αλυσοδεμένο στους
θεσμούς, αφού η δική τους ύπαρξη είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση του
πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Αυτά που συγκρούονται στην πραγματικότητα είναι από τη μία η προοπτική της ανατροπής και από την άλλη η «σωτηρία» του καθεστώτος μέσα από πολιτικούς ελιγμούς και θεσμικές λύσεις. Είναι ο αγώνας για χειραφέτηση της κοινωνίας, απέναντι σε αυτούς που παλεύουν να πείσουν πως το μόνο εφικτό είναι να παραδώσουμε τη ζωή μας στα χέρια τους μέσα από νέες εκλογικές αναμετρήσεις. Συγκρούεται η επιλογή της αυτοοργάνωσης με τη διαμεσολάβηση. Συγκρούεται το όραμα για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης με τις προσπάθειες διαιώνισης του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Σε αυτή τη σύγκρουση εμείς πορευόμαστε με εκείνους και εκείνες που στις γειτονιές, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς χτίζουν τον κόσμο της αντίστασης από τα κάτω. Και δεν θα υποχωρήσουμε.
Αυτά που συγκρούονται στην πραγματικότητα είναι από τη μία η προοπτική της ανατροπής και από την άλλη η «σωτηρία» του καθεστώτος μέσα από πολιτικούς ελιγμούς και θεσμικές λύσεις. Είναι ο αγώνας για χειραφέτηση της κοινωνίας, απέναντι σε αυτούς που παλεύουν να πείσουν πως το μόνο εφικτό είναι να παραδώσουμε τη ζωή μας στα χέρια τους μέσα από νέες εκλογικές αναμετρήσεις. Συγκρούεται η επιλογή της αυτοοργάνωσης με τη διαμεσολάβηση. Συγκρούεται το όραμα για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης με τις προσπάθειες διαιώνισης του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Σε αυτή τη σύγκρουση εμείς πορευόμαστε με εκείνους και εκείνες που στις γειτονιές, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς χτίζουν τον κόσμο της αντίστασης από τα κάτω. Και δεν θα υποχωρήσουμε.
Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων
2 Νοέμβρη 2011
