ΑΠΕΡΓΙΑ την Κυριακή 14 Δεκέμβρη στον κλάδο του εμπορίου - ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ - ΔΕΝ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ!ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Φωτογραφίες από τις απεργιακές περιφρουρήσεις την Κυριακή 2/11 σε εμπορικά καταστήματα επί της Ερμού

Δείτε εδώ τη σύντομη ενημέρωση από την εξόρμηση
σε εμπορικά καταστήματα της Πατησίων στις 31/10
ενόψει της απεργίας στον κλάδο του εμπορίου
την Κυριακή 2 Νοέμβρη

Σύντομη ανταπόκριση και πολλές φωτογραφίες από το blog
του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου, Αττικής

ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΕ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΣΤΙΣ 31/10 ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΗ

Η προπαγανδιστική μας δράση για την απεργιακή κινητοποίηση στις 2 Νοέμβρη που είχε καλεστεί από το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια, με αφετηρία το Αελλώ στην Πατησίων, σημείο συνάντησής μας  με άλλες τοπικές συλλογικότητες που ανταποκρίθηκαν στο σχετικό κάλεσμα, ξεκίνησε στις 17.30 με κατεύθυνση κατά μήκος της Πατησίων προς την πλατεία Κολιάτσου, όπου και ολοκληρώθηκε περίπου στις 21.00.

Κατά τη διάρκεια της δράσης, μέλη της συνέλευσής μας μαζί με συναγωνιστές από άλλες τοπικές συλλογικότητες (Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α.) κολλήσαμε αφίσες και μοιράσαμε εκατοντάδες κείμενα. Είχαμε την ευκαιρία να απευθυνθούμε τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους διερχόμενους καταναλωτές, πολλοί εκ των οποίων τάσσονταν ανοιχτά ενάντια στους σχεδιασμούς κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Αν και το κλίμα φόβου, που προσπαθούν να επιβάλουν τα αφεντικά στους χώρους εργασίας με την απειλή της απόλυσης ήταν εμφανές στους εργαζόμενους, επιχειρήσαμε να το σπάσουμε, συζητώντας μαζί τους και καλώντας τους να αντισταθούν κάνοντας την προσπάθεια όχι ο καθένας μόνος του, αλλά συλλογικά και αλληλέγγυα.

Το μοίρασμα και η αφισοκόλληση συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα κατά τη διάρκεια της οποίας δεν έλειψαν και οι γνωστές προσπάθειες εκφοβισμού από τις δυνάμεις καταστολής. Έπειτα από μια πρώτη εξακρίβωση στοιχείων σε ορισμένους από τους συμμετέχοντες, κατά τον τερματισμό της δράσης, ακολούθησε και δεύτερη επίδειξη δύναμης κατά την οποία περικυκλωθήκαμε από οχτώ μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ και ένα περιπολικό, όπου έγινε εξακρίβωση στοιχείων, αυτή τη φορά σε όλους τους συναγωνιστές, με αποτέλεσμα να ολοκληρώσουμε την κίνηση μας με καθυστέρηση μισής ώρας.

ΑΠΕΡΓΙΑ Κυριακή 2 Νοέμβρη στον κλάδο του εμπορίου

video για την απεργία της Κυριακής 2/11 στον κλάδο του εμπορίου:

 https://www.youtube.com/watch?v=RBEnMIbJoVg

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ, ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ - ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΟΚΤΩΒΡΗ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, 12 Μ.Μ.

Διαδήλωση την Τετάρτη 22 Οκτώβρη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας καιΑΠΕΡΓΙΑ Κυριακή 2 Νοέμβρη στον κλάδο του εμπορίου

video-κάλεσμα στη διαδήλωση ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα
και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας:
http://www.youtube.com/watch?v=M67yFK3NaHk

Κάλεσμα για να συζητήσουμε προτάσεις για δράσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και ενίσχυσης της ΑΠΕΡΓΙΑΣ της Κυριακής 2 Νοέμβρη

Σας καλούμε στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων,

την Παρασκευή 24 Οκτώβρη, στις 6.30 μ.μ.

να συζητήσουμε προτάσεις για δράσεις

ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

και ενίσχυσης της ΑΠΕΡΓΙΑΣ της Κυριακής 2 Νοέμβρη

Ενημερωτικό σημείωμα της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων

Από σήμερα και όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, η Συνέλευση θα συναντιέται και πάλι στο Πάρκο της Κύπρου και Πατησίων μετά την επεισοδιακή λήξη της προβληματικής φιλοξενίας της στην κατάληψη της Πάτμου και Καραβία.

Κανένα σημείο επικοινωνίας δεν βρέθηκε, όχι βέβαια γιατί δεν μπορούσε να υπάρχει πράγμα που θα ήταν παράδοξο ανάμεσα σε έναν ανοιχτό αυτοδιαχειριζόμενο χώρο και μια αυτοργανωμένη τοπική συνέλευση, αλλά γιατί όπως γινόταν εξαρχής υπήρχαν άτομα που δεν ήθελαν με τίποτα να υπάρξει κάτι τέτοιο μη αφήνοντας με τη γνωστή από καιρό προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά τους κανένα περιθώριο για συζήτηση στη συνέλευση που συναντηθήκαμε.

Όπως λέει η παροιμία είδε ο τρελός τον μεθυσμένο και φοβήθηκε, και σε ό,τι μας αφορά πηγαίνοντας πριν λίγους μήνες στην Πάτμου και Καραβία, τους πετύχαμε και τους δυο μαζί απέναντί μας! Βρισκόμενοι σε πλήρη αμηχανία μπροστά στην παράλογα επιθετική συμπεριφορά μιας κυρίας που εκφραζόταν με ασυνήθιστο μένος εναντίον μας -μολονότι δεν τη γνωρίζαμε-, αλλά και τα συνεχή κακοήθη σχόλια ενός κυρίου που σχεδόν ποτέ δεν τον συναντήσαμε νηφάλιο, προτιμήσαμε να μην δίνουμε σημασία βλέποντάς τους μάλλον ως γραφικότητες του χώρου. Παρότι με τη σιωπηρή στάση μας τα χειρότερα αποτρέπονταν, δεν άλλαζε όμως η ενοχλητική αυτή κατάσταση που προκαλούσε απωθητικά συναισθήματα και μείωνε όλο και περισσότερο τη διάθεση αρκετών μελών μας να πηγαίνουν σε αυτό το χώρο για τη συνέλευση μας.

Θεωρούσαμε πάντως ότι υπάρχουν και σοβαρότεροι άνθρωποι εκεί και έτσι, όσοι δεν είχαν χάσει ακόμα κάθε διάθεση πήγαν στην πρώτη, από όσο γνωρίζουμε, συνέλευση που έγινε μετά από μήνες σε εκείνο το χώρο. Όπως καταλάβαμε σύντομα η συνέλευση αυτή δεν είχε κανένα άλλο πραγματικό αντικείμενο συζήτησης πέραν της δικής μας συνέλευσης που φιλοξενούνταν εκεί κι όπως αποδείχτηκε τελικά οι γραφικές περιπτώσεις όχι μόνο είχαν κατοχυρώσει δικαιωματικά την απαράδεκτη συμπεριφορά τους ως απόλυτα φυσιολογική, αλλά έδιναν και τον τόνο σε αυτή την υποτιθέμενη συζήτηση. Η μεν κυρία φώναζε συνέχεια, διέκοπτε τους πάντες, έλεγε ασύστολα ψέματα και μας προκαλούσε διαρκώς ώστε να μην μπορεί να συζητηθεί πραγματικά τίποτα αποκαλύπτοντας τελικά ότι πέραν της γενικότερης κατάστασης στην οποία βρισκόταν το πρόβλημα της ήταν η μακροχρόνια δράση μας στο πάρκο της Κύπρου! Ο δε κύριος που του δώσαμε επιτέλους κάποια σημασία και καθίσαμε να ακούσουμε τι έχει να πει, αφού καμάρωσε για τις μέχρι τότε κακοήθειες του σε βάρος μας, άρχισε να βγάζει ένα σοβαροφανές λογίδριο περί διαδραστικότητας διανθισμένο με προσβλητικές αναφορές σε βάρος μας. Αντιλαμβανόμενοι ότι ως συνήθως ο άνθρωπος είναι σε κατάσταση μέθης και μη αντέχοντας πια να ακούμε συγκαταβατικά τιποτολογίες και προσβολές από τον κάθε ανύπαρκτο, σηκωθήκαμε και φύγαμε επιτόπου δεδομένου ότι κάθε δυνατότητα συζήτησης είχε εξανεμιστεί και αυτό στο οποίο βρισκόμασταν δεν ήταν συνέλευση αλλά κάτι άλλο που είχε σχέση με την ανάγκη ορισμένων ατόμων να εκδηλώσουν την εχθροπάθεια και τα απωθημένα τους. Προτιμήσαμε να αφήσουμε πίσω μας αυτή τη δηλητηριασμένη από την εμπάθεια ατμόσφαιρα και να βγούμε στον καθαρό αέρα.

Και επειδή αρκετά είπε ο σημαιοφόρος της διαδραστικότητας αφαιρώντας της κάθε νόημα πρέπει να πούμε ότι η διάδραση προϋποθέτει καταρχάς δυο δρώντα υποκείμενα και στην περίπτωση για την οποία μιλάμε δεν αντιληφθήκαμε κάποια άλλη δράση πέραν της ενασχόλησής του με το αλκοόλ. Το να κάνουμε παρέα μοιραζόμενοι αυτή τη "δράση" για εμάς δεν θα ήταν ακριβώς διαδραστικό αλλά παρακμιακό. Δεν βρέθηκε κανείς ανάμεσα μας πρόθυμος να το κάνει και δεν θα μπορούσαμε να υποχρεώσουμε κανέναν. Διαδραστικό θα ήταν ίσως να καθόμασταν να απαντάμε κάθε φορά στα εξυπνακίστικα σχόλια του ενός και του άλλου σε μέλη της συνέλευσής μας, πράγμα το οποίο όμως αποφύγαμε.

Στο διάστημα πάντως των λίγων μηνών που φιλοξενηθήκαμε εκεί, η συνέλευση μας διοργάνωσε μόνη ή από κοινού με άλλες συλλογικότητες αγώνα πολλές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις στην περιοχή (για τους ελεύθερους χώρους, αντιφασιστικές, ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας κ.ά.) όπου δεν θυμάται κανείς να εμφανίσθηκε ποτέ ο κήρυξ της διαδραστικότητας με την παρέα του. Αυτό που θυμόμαστε είναι να ρωτούν τα μέλη μας για τα πολιτικά τους φρονήματα, να ειρωνεύονται με χαζομάρες τον αγώνα τους, να λένε σε όποιον ερχόταν για τη Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης ότι δεν γινόταν καμιά τέτοια συνέλευση εκεί, να ρωτούν αν βάλαμε στη θέση τους τις καρέκλες και τα τραπέζια, να ψεύδονται ότι δεν υπάρχει άδειος χώρος για να γίνει η συνέλευσή μας, να ρωτάει ο ένας τον άλλον δήθεν αν πληρώσαμε τον καφέ που πήραμε, και άλλα τέτοια απερίγραπτα, γελοία και μικροπρεπή.

Θεωρώντας ωστόσο ότι υπάρχουν και σοβαρότερες στάσεις απ' αυτές που ήδη είχαμε διαπιστώσει με έκπληξη και απορία μας, όσοι από εμάς διατηρούσαν τη διάθεση να εξαντλήσουν τις πιθανές δυνατότητες συζήτησης ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για τη συμμετοχή μας στη συνέλευση που έγινε πρόσφατα μετά από καιρό στον χώρο. Η συνέλευση ξεκίνησε με μια εισήγηση από μέρους ενός μέλους του κατειλημμένου χώρου, η οποία έθετε τα ζητήματα με βάση το πλαίσιο λειτουργίας του χώρου και αποτελούσε όντως πραγματικό έδαφος συζήτησης. Αλλά προφανώς δεν θεωρήθηκε από κάποιο άλλο μέλος ικανοποιητική και αρκούντως επιθετική οπότε αμέσως μετά και πριν προλάβουμε να μιλήσουμε εμείς για λογαριασμό μας ακολούθησε μια άλλη τοποθέτηση πλήρους διαστρέβλωσης της στάσης και των πεπραγμένων της συνέλευσης μας απέναντι στο χώρο. Ο εν λόγω ομιλητής δεν αρκέστηκε να λέει την άποψή του και να μας ερμηνεύει κατά πως νόμιζε, βρισκόμενος σε κατάσταση σύγχυσης κι αδυνατώντας να καταλάβει που απευθυνόταν, αλλά προχωρούσε και παρακάτω μεταφέροντας -υποτίθεται- τα λόγια μας εμφανίζοντας μας να μιλάμε με μισόλογα κι υπεκφυγές έχοντας προφανώς κάποιους σκοτεινούς κι άδηλους σκοπούς για το χώρο του. Πέρα από τον περίεργο τρόπο του να τοποθετείται μεταφέροντας ο ίδιος κι εξηγώντας για λογαριασμό μας τι υποτίθεται πως λέγαμε και κάναμε, ενώ ήμασταν παρόντες και μπορούσαμε να το κάνουμε αυθεντικότερα και χωρίς διαστρεβλώσεις ή παρανοήσεις εμείς οι ίδιοι, καταλάβαμε πάντως ποιο ήταν το βασικό πρόβλημα του ομιλητή που μάλλον δεν ήταν και αποκλειστικά δικό του. Αναρωτήθηκε λοιπόν, είτε υποκρινόμενος είτε  γιατί όντως δεν ήξερε τι του γίνεται, από πού κι ως που βάζουμε στις αφίσες με τα καλέσματά μας την υπογραφή της κατάληψής τους! Πρόσθεσε ακόμη ότι ανάμεσά μας υπάρχουν ύποπτα άτομα και ότι επιπλέον αυτών είχαμε και το θράσος να του ζητήσουμε και το κλειδί του χώρου!

Η αλήθεια σε σχέση με αυτά που λέγονταν και κυρίως υπονοούνταν σε αυτή την παιδαριώδη αλλά αποκαλυπτική τοποθέτηση με τα περί υπόπτων, είτε λόγω τρικυμίας εν κρανίω κι ανικανότητας στοιχειώδους ανάγνωσης της πραγματικότητας, είτε από σκοπιμότητα για να δημιουργούνται εντυπώσεις, είναι απλή. Κατά πρώτον μιλώντας για θράσος, θρασύτητα απύθμενη είναι το να πετάει κανείς σε μια συνέλευση κατηγορίες περί υπόπτων χωρίς να μπορεί να εξηγήσει ούτε ποιοι είναι αυτοί ούτε για ποιο λόγο είναι ύποπτοι. Η φοβία οδηγεί σε αμετροέπεια και παραλογισμούς. Κατά δεύτερον, εννοείται πως δεν υπογράψαμε ποτέ τα εβδομαδιαία καλέσματα της Συνέλευσής μας στο χώρο που φιλοξενούνταν, ούτε βέβαια και θα είχε κάποιο νόημα να το κάνουμε, με άλλο όνομα από το δικό της. Επιπροσθέτως την άδεια να αναφέρουμε το χώρο φιλοξενίας της εβδομαδιαίας συνέλευσής μας κάθε Τετάρτη απόγευμα την έδωσαν οι ίδιοι, αφού αυτό ακριβώς τους είχαμε ζητήσει. Όπως είχε εξηγηθεί από την πρώτη στιγμή η Συνέλευσή μας είναι ανοιχτή και δημόσια, και τέτοια είναι μόνο όταν είναι ανακοινωμένη οπότε είναι απολύτως απαραίτητο σε μας να μπορούμε να τη δημοσιοποιούμε. Γι' αυτό άλλωστε και ζητήσαμε τη φιλοξενία στο χώρο τους που κατά τα λεγόμενα των ίδιων είναι ανοιχτός και δημόσιος. Αν ήμασταν μια κλειστή συλλογικότητα και θέλαμε απλώς ένα χώρο να μιλάμε, θα πηγαίναμε σ' έναν ιδιωτικό χώρο, σπίτι ή καφενείο. Έχουμε σπίτια και δεν πήγαμε στην Πάτμου για να μας κουνάει ο κάθε κακοήθης τα κλειδιά της γκαρσονιέρας του για να παραστήσει τον πονηρό. Έτσι λοιπόν από την πρώτη κιόλας στιγμή, αφότου δέχτηκαν τελικά την αίτησή μας για φιλοξενία, ανακοινώναμε πάντα την επόμενη συνέλευσή μας αναφέροντας το χώρο που φιλοξενούνταν. Σε ορισμένες περιπτώσεις με θέμα συζήτησης την οργάνωση συγκεκριμένων κινήσεων (όπως δράσεις για τα  πέντε χρόνια του αγώνα στο Πάρκο της Κύπρου και την αποκατάσταση της υδροδότησής του ή κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας) και για την ευρύτερη απεύθυνση του καλέσματος, η δημοσιοποίηση του γινόταν και με αφισάκια στην περιοχή. Σε αυτά τα καλέσματα προσκαλούνταν άλλωστε κι οι ίδιοι. Προς τι λοιπόν η εκ των υστέρων διαμαρτυρία για κάτι το οποίο γνώριζαν και το ψεύδος ότι υπογράφαμε δήθεν με το όνομα του χώρου τους;

Το πρόβλημα παρουσιάστηκε αργότερα, κατά πάσα πιθανότητα μετά την επίσκεψη της αστυνομίας στο χώρο η οποία, όπως μάθαμε αργότερα, ρωτούσε αν γίνεται εκεί η συνέλευση μας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και αυτοί από τα παρευρισκόμενα μέλη του χώρου που απάντησαν είπαν όχι! Όχι έλεγαν στο εξής, όπως επίσης μάθαμε εκ των υστέρων, και σε όποιον άνθρωπο ερχόταν να μας βρει στην Πάτμου, δεν γινόταν καμιά συνέλευσή μας στο χώρο τους! Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν κάποια δική μας αυθαιρεσία αφού δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από αυτό που είχαμε πει εξαρχής -καλούσαμε τη συνέλευσή μας με την υπογραφή μας αναφέροντας τον χώρο που γινόταν-, αλλά ότι οι ίδιοι για δικούς τους λόγους ήθελαν να αρνούνται ότι γινόταν η συνέλευση μας εκεί την ίδια ακριβώς στιγμή που γινόταν δίπλα τους και ενώ καλούνταν τακτικά κάθε εβδομάδα για μήνες!

Και ας πάμε και στο ότι ζητήσαμε το κλειδί! Τι το παράδοξο και το ύποπτο, αφού συνεχώς μας το ζητούσαν και αποφασίσαμε να τους βοηθήσουμε κρατώντας την κουζίνα και όλη τη βάρδια του χώρου την ημέρα της συνέλευσης μας, που ζητήσαμε το κλειδί; Δεν ήμασταν σε θέση να ξέρουμε αν τυχόν είχαν αλλάξει γνώμη γιατί ενδεχομένως φοβόνταν ή να ψυχανεμιζόμαστε τι πιθανόν τους ανησυχούσε για να μην το ζητήσουμε. Αφού έδειξαν ότι δεν ήθελαν να μας το δώσουν εμείς δεν είχαμε κανέναν λόγο για να επιμείνουμε, απλώς περιμέναμε πότε θα κάνουν καμιά συνέλευση ώστε να το θέσουμε και συνεχίσαμε όπως πριν. Και ευτυχώς γιατί αν αναλογιστούμε τι βλακείες και συκοφαντίες ακούσαμε από ορισμένους εκεί, αν είχαμε αναλάβει και τη βαρδια δεν το είχαν σε τίποτα να μας κατηγορήσουν ότι το κάναμε για να πιούμε τις μπύρες ή να αρπάξουμε το ταμείο. Τυχεροί είμαστε επίσης που δεν προλάβαμε τελικά να κάνουμε κάποια από τις εκδηλώσεις μας εκεί, όπως τους είχαμε πει εξαρχής όταν ζητήσαμε τη φιλοξενία τους, γιατί εκτός του ότι θα μας έλεγαν ότι αυθαιρετήσαμε γράφοντας σε ποιο χώρο θα γινόταν η εκδήλωσή μας, θα αισθάνονταν εκτεθειμένοι σε μύριους κινδύνους αφού σίγουρα και όντας ύποπτοι θα την κάναμε με κακούς σκοπούς! Και όσον αφορά ένα επιπλέον αμάρτημα που μας καταλογίστηκε, το πρώτο κιόλας που κάναμε πριν ακόμα φιλοξενηθούμε σε αυτό το χώρο, ήταν που ζητήσαμε από τη συνέλευσή του να απαντήσει με μέιλ στην αίτησή μας. Βαρύτατο κι αυτό και γιατί όχι ύποπτο, όπως το να καλούμε μια συνέλευση και να αναφέρουμε σε ποιο χώρο γίνεται! Ωστόσο, όταν μια συνέλευση ζητάει από μια άλλη τη φιλοξενία στο χώρο της αντί μιας καθαρής και κατανοητής απάντησης εισπράττει, αναλόγως και ποιο άτομο απαντάει κάθε φορά, ένα ναι μεν αλλά όχι, γιατί υπάρχουν και πολύ έντονες αντιρρήσεις, τότε με ποιο τρόπο θα μάθει επιτέλους την απάντηση; Έτσι λοιπόν κι αφού δεν είχαμε πάρει καμιά άλλη απάντηση πέρα από το ότι υπάρχουν από κάποιους έντονες αντιρρήσεις χωρίς να μας διευκρινίζεται ποιες ήταν αυτές, ζητήσαμε από τη συνέλευση, για να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε από το τι λέει ο ένας και ο άλλος ατομικά, να μας δώσει μια συλλογική, γραπτή θέση (για να μην πάμε φιλοξενούμενοι από ορισμένους κι ανεπιθύμητοι από άλλους) με τους λόγους που παρεμπόδιζαν τη φιλοξενία της συνέλευσής μας στο χώρο τους. Και τότε μας ήρθε γραπτώς μια θετική απάντηση πράγμα που μας εξέπληξε λόγω των αντιρρήσεων που υπήρχαν χωρίς να καταλαβαίνουμε ποιες ήταν αυτές. Εάν ήταν εξαρχής θετική, δεν θα είχαμε κανένα λόγο να ζητάμε μια γραπτή απάντηση στο αίτημά μας, αλλά δεν ήταν και δεν καταλαβαίνουμε τι διάολο μπορεί να μας καταλογίσει ο οποιοσδήποτε για το ότι ζητήσαμε να μας πει για ποιο λόγο αρνούνταν τη φιλοξενία μια τοπικής συνέλευσης σε ένα ανοιχτό κατειλημμένο δημόσιο χώρο. Δεν είναι λοιπόν εξαιτίας εκείνης της γραπτής απάντησης που ζητούσαμε ότι δεν θα έπρεπε να δεχτούν τη φιλοξενία μας -όπως ειπώθηκε παραπειστικά-, αλλά αντιθέτως ήταν εξαιτίας της άρνησής τους τότε (ορισμένων τουλάχιστον) που ζητήσαμε να μάθουμε τους λόγους. Δεν μας τους είπαν, αλλά είδαμε στην πορεία με τι είχαμε να κάνουμε και καταλάβαμε από μόνοι μας.

  

Τέλος, να υπογραμμίσουμε ότι δεν είναι στα ενδιαφέροντα να ασχοληθούμε ως συνέλευση με οποιαδήποτε ευρύτερη κριτική του α ή β κατειλημμένου χώρου ως τέτοιου στο σύνολό του, κι ότι μιλάμε μόνο στο μέτρο των όσων μας αφορούν απ'  όσα είδαμε εκεί που βρεθήκαμε φιλοξενούμενοι για λίγους μήνες, ένα τρίωρο-τετράωρο την εβδομάδα. Και επειδή δεν θα θέλαμε να αδικήσουμε κανέναν τσουβαλιάζοντας τους πάντες σε καταστάσεις που σίγουρα δεν μετείχαν όλοι θέλουμε να ευχαριστήσουμε για τη φιλοξενία μας εκείνα τα πρόσωπα καταληψίες ή θαμώνες του χώρου που μας είδαν χωρίς προκατάληψη, φοβίες και καχυποψία και ειδικότερα εκείνους που μέσα στη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της συνέλευσης όπου συναντηθήκαμε επέδειξαν σοβαρότητα, σεβασμό κι ευπρέπεια απέναντι μας προσπαθώντας κι αυτοί από τη μεριά τους, έστω κι αν αυτό δεν στάθηκε δυνατόν εξαιτίας μερικών άλλων, να τεθούν και να συζητηθούν τα ζητήματα με έναν στοιχειωδώς γόνιμο κι αξιοπρεπή τρόπο, ώστε να λύσουμε τις τυχόν παρεξηγήσεις και να δούμε που συμφωνούμε και που διαφωνούμε πραγματικά. Η οριακή τελικά αγανάκτηση και η αποχώρησή μας απ' αυτήν την ανεκδιήγητη συνέλευση μπορεί ίσως να αδίκησε την προσπάθειά τους να επικοινωνήσουμε, αλλά δεν είχε να κάνει με αυτούς. Αφού εξαντλήθηκαν και τα τελευταία αποθέματα διαθεσιμότητας που διατηρούσαν ακόμη μερικοί από εμάς, κατέληξαν κι αυτοί ότι η κατάσταση ήταν πια ανυπόφορη. Το μη χείρον βέλτιστον, και το χείριστο για τη συνέλευσή μας θα ήταν η παράταση της φιλοξενίας της μέσα σε αυτό το απαράδεκτο περιβάλλον που διαμόρφωναν ορισμένα άτομα φοβικά, εμπαθή και κακοήθη.

Ως συλλογικότητα αγώνα ζητήσαμε φιλοξενία στα πλαίσια της αλληλεγγύης εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η συνέλευσή μας (προβλήματα που αφορούν τις καιρικές συνθήκες, την ασφάλεια και το θόρυβο) σε έναν ανοιχτό εκτεθειμένο χώρο δίπλα στην Πατησίων. Ωστόσο, δεν έχει νόημα η φιλοξενία στο χώρο που απευθυνθήκαμε εφόσον το τίμημα για την επίλυση των προβλημάτων μας στην Κύπρου ήταν να βρεθούμε απέναντι σε ένα κατά πολύ χειρότερο πρόβλημα στην Πάτμου.

Από σήμερα λοιπόν οι τακτικές συναντήσεις μας, και όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, θα γίνονται και πάλι στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων, κάθε Τετάρτη, 6:30 μ.μ.

Τετάρτη 15 Οκτώβρη 2014

Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων

Πάρκο Κύπρου και Πατησίων: Δεν θα ξεριζώσουν την αντίσταση!

Κυριακή 28 Σεπτέμβρη 2014. Μετά την αποκατάσταση της υδροδότησης στο Πάρκο της Κύπρου ύστερα από δυόμιση χρόνια επιβεβλημένης ξηρασίας από το Δήμο Αθηναίων, μικροί και μεγάλοι υπερασπιστές του πάρκου φυτεύουμε νέα δεντράκια, ποτίζουμε χωρίς να χρειάζεται πια να κουβαλάμε στα χέρια μπιτόνια με νερό και παίζουμε κουκλοθέατρο για τον Ασπροπόταμο, τη φύση και τα ζωάκια του που απειλούνται με αφανισμό από ένα τσιμεντένιο τέρας, το Φράξο Φραγμαλίων…

Φυτεύουμε νέα δέντρα στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων + Παιδικό κουκλοθέατρο

11 π.μ. Φροντίζουμε όλοι μαζί το πάρκο και φυτεύουμε νέα δέντρα!

1 μ.μ. Παιδικό κουκλοθέατρο «Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν ποταμό...»

Κυριακή 28 Σεπτέμβρη, στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!

ΠΕΜΠΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ - ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 1 ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

ΠΕΜΠΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Παν. Τσαλδάρη 60, Αμφιάλη, 6 μ.μ.

Ενάντια στη φτώχεια, την εξαθλίωση, το φόβο, το ρατσισμό,
την κρατική τρομοκρατία και τις φασιστικές - ναζιστικές συμμορίες

Προτάσσουμε γειτονιές αντίστασης, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης
και τον αγώνα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

http://antifasp.espivblogs.net

Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων,
Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών, Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α., Αντιρατσιστική Ταξική Κίνηση Πατησίων, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων / Αχαρνών, Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου

[Επίθεση νεοναζί σε μετανάστη εργάτη στα Πατήσια] Αφίσες Αντιφασιστικού Συντονισμού στην Πατησίων

Σύντομη ενημέρωση και φωτογραφίες από το διήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ στο πάρκο Φιξ

Στις 21/22 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στο πάρκο Φιξ στα Πατήσια το πρώτο διήμερο αντιφασιστικό φεστιβάλ από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό στην Πατησίων. Το φεστιβάλ πλαισιώθηκε από κόσμο της γειτονιάς όλων των ηλικιών με έντονο το πολυπολιτισμικό στοιχείο. Πλήθος δραστηριοτήτων έλαβαν χώρα όπως ανταλλακτικό/χαριστικό παζάρι, συλλογική κουζίνα, ανοιχτή συζήτηση, προβολή ταινίας, δραστηριότητες για τους μικρούς μας φίλους με κουκλοθέατρο και παιδικό εργαστήρι με αποκορύφωμα του διημέρου μια μεγάλη συναυλία με σχήματα από ένα ευρύ μουσικό φάσμα. Επίσης, καθ΄όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ υπήρχε στο χώρο έκθεση πολιτικού στένσιλ καθώς και έκθεση φωτογραφικού αντιφασιστικού  χρονογραφήματος.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τις ομάδες που πραγματοποίησαν τις παιδικές δραστηριότητες, τις μπάντες που συμμετείχαν καθώς και τους συντρόφους από διάφορες συλλογικότητες που βοήθησαν στη διεξαγωγή του διημέρου.

Στο πλαίσιο της αντιφασιστικής μας δράσης, συνεχίζουμε, οργανώνοντας εκδηλώσεις σαν και αυτές καθιστώντας εμπράκτως σαφές ότι οι φασίστες δε χωράνε στις γειτονιές μας. Για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Διήμερο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ στο πάρκο Φιξ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

δυο μέρες στο πάρκο Φιξ στα Πατήσια

(Πατησίων & Καυτατζόγλου)

Ενάντια στη φτώχεια, την εξαθλίωση, το φόβο, το ρατσισμό,
την κρατική τρομοκρατία
και τις φασιστικές - ναζιστικές συμμορίες

Προτάσσουμε γειτονιές αντίστασης, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και
τον αγώνα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας

ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΙΟΥΝΗ

5 μ.μ. Συλλογική Κουζίνα

6 μ.μ. Κουκλοθεατρική Παράσταση από τον θίασο

“Ο Τρελός του Βασιλιά” 

7 μ.μ. Ανοιχτή συζήτηση

για τους αυτοοργανωμένους αγώνες ενάντια

στην  εξαθλίωση, την κρατική τρομοκρατία και

τις φασιστικές - ναζιστικές συμμορίες

9 μ.μ. Προβολή ταινίας:

“Ο Μεγάλος Δικτάτωρ”

του Τσάρλι Τσάπλιν

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΟΥΝΗ

5 μ.μ. Ανταλλακτικό Παζάρι

6 μ.μ. Παιδικό Εργαστήρι

7:30 μ.μ. ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ H ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

BLUES REVENGE & Δ. Πολύτιμος

ZOOLIXO λίγο

LOST BODIES

SKY VALLEY

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

*στο χώρο του Φεστιβάλ θα υπάρχει έκθεση πολιτικού στένσιλ,
έντυπου και φωτογραφικού υλικού

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών, Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου Στέγαστρο, ΑΝ.Α.Σ.Α., Αντιρατσιστική Ταξική Κίνηση Πατησίων, Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων / Αχαρνών, Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου

Έντυπο δρόμου του Αντιφασιστικού Συντονισμού στην Πατησίων που μοιράζεται σε σχολεία της Αθήνας

Ομιλία Γιάννη Καυκά για την Αστυνομική Βία

Καλησπέρα,

Ευχαριστώ όλους και όλες που βρίσκονται σήμερα εδώ και ευχαριστώ επίσης τη Διεθνή Αμνηστία για το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον στην υπόθεσή μου. Αν θυμάμαι καλά, η προηγούμενη έκθεση για το θέμα αυτό είχε, πολύ σωστά, τον τίτλο “Αστυνομική βία στην Ελλάδα, όχι μόνο μεμονωμένα περιστατικά” . Η έκθεση που παρουσιάζεται σήμερα έχει τίτλο “Κράτος εν κράτη: Κουλτούρα κακομεταχείρισης και ατιμωρησίας στην ελληνική αστυνομία” και κινείται κατά την άποψή μου σε ακόμα σωστότερη κατεύθυνση. Έχω μόνο μια μικρή, αλλά σημαντική νομίζω παρατήρηση. Ο όρος “κράτος εν κράτη” υπονοεί κατά κάποιο τρόπο πως ένα τμήμα του κράτους -μικρό ίσως- δρα ανεξέλεγκτα και αντίθετα στην δεδηλωμένη βούληση του επίσημου κράτους. Πεποίθησή μου είναι πως η βία είναι δομικό στοιχείο του κράτους και η εντατικοποίηση του φαινομένου στις μέρες μας, στρατηγική επιλογή του. Αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω και να τεκμηριώσω παρακάτω.

Ας έρθω όμως στη δική μου υπόθεση, η οποία μπορεί λόγο της σοβαρότητάς της να ήρθε πιο έντονα στο προσκήνιο, δεν παύει όμως να αποτελεί απλά, ένα ακόμα παράδειγμα του τρόπου που το κράτος αντιλαμβάνεται το ρόλο του σήμερα. Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, στην απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μαΐου 2011 το μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης-Πατησίων, στο οποίο συμμετείχα, μεταξύ πολλών άλλων μπλοκ, (συνελεύσεων γειτονιάς, ταξικών σωματείων βάσης, αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων), δέχθηκε απρόκλητη, συντονισμένη και δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις των ΜΑΤ την ώρα που η πορεία αποχωρούσε συντεταγμένα από το Σύνταγμα. Τον απρόκλητο χαρακτήρα της επίθεσης πιστοποιούν οι μαρτυρίες των συμμετεχόντων, το οπτικοακουστικό υλικό που έχει συλλεχθεί αλλά επίσης και το βίντεο από τις κάμερες κυκλοφορίας το οποίο έχουν στα χέρια τους οι αρχές. Στην συγκεκριμένη πορεία, όπως και σε άλλες, εγώ κρατούσα το πανό της συλλογικότητας στην οποία συμμετέχω. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης πολλές διμοιρίες των ΜΑΤ, περικύκλωσαν τα μπλοκ των διαδηλωτών, ψέκαζαν με χημικά εξ επαφής και εκτόξευαν χειροβομβίδες κρότου λάμψης μέσα στο σώμα της πορείας. Παράλληλα χτυπούσαν με λύσσα τους διαδηλωτές τόσο με την πίσω-μεταλλική πλευρά των γκλοπ τους όσο και με τους ατομικούς πυροσβεστήρες που φέρουν συγκεκριμένοι κάθε φορά αστυνομικοί κάθε διμοιρίας. Το αποτέλεσμα ήταν περί τους 100 διαδηλωτές να καταλήξουν σε διάφορα νοσοκομεία της Αττικής οι περισσότεροι με χτυπήματα στο κεφάλι, γεγονός του καταδεικνύει και τις προθέσεις των αστυνομικών, ενώ άλλοι τόσοι δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες επί τόπου, αφού δεν υπήρχαν αρκετά ασθενοφόρα να μεταφέρουν τόσο κόσμο. Εμένα συγκεκριμένα με χτύπησαν με βαρβαρότητα επανειλημμένα στο κεφάλι και το σώμα με γκλοπ, αλλά τα σοβαρότερα πλήγματα προήλθαν από έναν πυροσβεστήρα που, όπως ανέφερα, διαθέτουν συγκεκριμένοι αστυνομικοί σε κάθε διμοιρία (ένας ή δύο). Συνέπεια αυτής της βαρβαρότητας ήταν να προκληθούν σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, μεγάλο επισκληρίδιο αιμάτωμα και να πέσω σε βαθύ κώμα. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, χειρουργήθηκα εσπευσμένα και έμεινα διασωληνωμένος σε καταστολή για δέκα μέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και άλλες τόσες στην νευροχειρουργική κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας. Η επίσημη περιγραφή της κατάστασης στην οποία έφτασα στο νοσοκομείο περιγράφεται δε από τους θεράποντες ιατρούς, ως “προθανάτια”, ενώ στο πρώτο επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν, οι γιατροί δήλωσαν πως πέντε λεπτά αργότερα θα ήταν πολύ αργά για τη ζωή μου.

Στο σημείο αυτό οφείλω να τονίσω πως στο νοσοκομείο, έφτασα έγκαιρα χάρη στις ηρωικές προσπάθειες άλλων διαδηλωτών και διαδηλωτριών, του αδερφού μου αλλά και ενός γιατρού που αντιλήφθηκε επί τόπου τη σοβαρότητα της κατάστασής μου και ύστερα από τη δική του επιμονή δέχθηκε το ασθενοφόρο να με παραλάβει, καθώς ήταν ήδη γεμάτο με άλλους τραυματίες. Σε όλους αυτούς χρωστάω τη ζωή μου τόσο, όσο και στους γιατρούς που με περιέθαλψαν.

Η νομική εξέλιξη της υπόθεσης αυτής είναι αυτή που όλοι μας περιμέναμε. Τίποτα. Παρά τις δήθεν αυστηρές εξαγγελίες του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης (αρνούμαι να τον αποκαλέσω υπουργό Προστασίας του πολίτη), Χρήστου Παπουτσή, τον οποίο θεωρώ ηθικό αυτουργό της δολοφονικής επίθεσης εναντίον μου. Παρά το γεγονός πως οι αρχές εξ αρχής είχαν στη διάθεσή τους τα βίντεο από της κάμερες κυκλοφορίας αλλά και από τις κάμερες ασφαλείας των γύρω καταστημάτων. Παρά το γεγονός πως από το υλικό αυτό μπορεί εύκολα να εντοπιστεί ποιες διμοιρίες ενεργούσαν στο σημείο της επίθεσης. Παρά το γεγονός πως οι πυροσβεστήρες είναι ατομικά χρεωμένοι σε συγκεκριμένους αστυνομικούς, γεγονός που περιορίζει πολύ των αριθμό των πιθανών δραστών. Παρά το ότι οι μάρτυρες που κατέθεσαν ήταν δεκάδες και περιέγραψαν με λεπτομέρειες τα γεγονότα. Παρά το γεγονός πως σε κάθε μεγάλη διαδήλωση, στο κέντρο επιχειρήσεων της αστυνομίας παραβρίσκεται και συντονίζει εισαγγελέας......κανείς, δεν είδε και δεν αντιλήφθηκε τίποτα. Αξίζει δε να σημειωθεί πως οι αρχικές πληροφορίες που διοχετεύθηκαν στα ΜΜΕ από την αστυνομία, προσπαθούσαν να παραπλανήσουν, λέγοντας πως δεν χτυπήθηκα στην πορεία, αλλά κάπου μακριά, συνδέοντας το σημείο από το οποίο με παρέλαβε το ασθενοφόρο με το σημείο στο οποίο τραυματίστηκα.

Η προκαταρκτική έρευνα για την υπόθεσή μου αντίθετα, ανατέθηκε στην ίδια την αστυνομία. Την ίδια δηλαδή υπηρεσία που ευθύνεται για τη δολοφονική επίθεση εναντίον μου. Έτσι, λίγες μέρες μετά την έξοδό μου από το νοσοκομείο και σε πολύ βεβαρημένη σωματική και ψυχική κατάσταση, αναγκάστηκα να σταθώ ξανά απέναντι στις αστυνομικές αρχές, που αυτή τη φορά είχαν φορέσει το προσωπείο του δήθεν υπερασπιστή των δικαιωμάτων μου. Έτσι, ύστερα από την αναλυτική εκ μέρους μου περιγραφή των γεγονότων, ύστερα από τη διαβεβαίωση των αστυνομικών που διενεργούσαν την έρευνα πως γνωρίζουν καλύτερα από εμένα τι έχει συμβεί, μου ζήτησαν να δώσω δείγμα δικού μου DNA έτσι ώστε να διασταυρωθεί με τυχόν DNA που μπορεί να είχε βρεθεί σε κάποιον από τους πυροσβεστήρες. Στο προκλητικό αυτό αίτημα τους φυσικά αρνήθηκα, όπως θα έκανε νομίζω κάθε σώφρων άνθρωπος που του ζητείται να παραδώσει τα πιο προσωπικά του δεδομένα σε αυτούς που ευθύνονται για την απόπειρα δολοφονίας του. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι φορές που η αστυνομία έχει στήσει σκευωρίες βασιζόμενες στην δήθεν αντικειμενικότητα τέτοιων στοιχείων, όπως για παράδειγμα η περίπτωση του αναρχικού Άρη Σειρηνίδη που ενώ έμεινε προφυλακισμένος για πάνω από ένα χρόνο με ανυπόστατες κατηγορίες αθωώθηκε πανηγυρικά στο δικαστήριο. Να τονίσω επίσης εδώ, πως δεν υπάρχει η δυνατότητα να προφυλαχτεί κάνεις από αυτή την αυθαιρεσία, καθώς η μόνη υπεύθυνη αρχή για να διενεργήσει τέτοιου είδους αναλύσεις, είναι μόνο η αστυνομία ακόμα και όταν κατηγορούμενη είναι η ίδια.

Τα αποτελέσματα λοιπόν όλης αυτής της προσχηματικής διαδικασίας είναι τα εξής: η έκθεση της αστυνομικής έρευνας παραδόθηκε στον αρμόδιο εισαγγελέα, ο οποίος συνέταξε δικογραφία κατά “αγνώστων” δραστών με την κατηγορία της “βαριάς, σκοπούμενης σωματικής βλάβης”. Ενάντια λοιπόν στην ρητά και κατηγορηματικά εκφρασμένη άποψη της επιστημονικής κοινότητας που ήδη, μέσω επιστολής του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών προς τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης Χρήστο Παπουτσή, το Δεκέμβρη του 2010, προειδοποιούσε πως απευθείας χτυπήματα στο κεφάλι, είναι εν δυνάμει θανατηφόρα. Ενάντια στην ξεκάθαρη ανακοίνωση των θεραπόντων ιατρών που χαρακτήριζαν την κατάστασή μου ως “προθανάτια” και πως ήταν ζήτημα λεπτών η επιβίωσή μου. Αλλά τέλος και ενάντια στην κοινή λογική που λέει πως όταν κάποιος χτυπά επανειλημμένα και βίαια κάποιον άλλο άνθρωπο στο κεφάλι με πυροσβεστήρα έχει ξεκάθαρη δολοφονική πρόθεση....ο εισαγγελέας είδε απλά πρόθεση πρόκλησης σωματικών βλαβών! Στη συνέχεια, το Νοέμβρη του 2011 η δικογραφία παραδόθηκε στον ανακριτή για περαιτέρω συνέχιση της έρευνας....στο συρτάρι του οποίου βρίσκεται τα τελευταία δυόμιση χρόνια.

Για να μην οδηγηθούμε όμως σε μερικά και άρα εσφαλμένα συμπεράσματα είναι νομίζω απαραίτητο να δούμε το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίζεται το φαινόμενο της καταστολής στις μέρες μας. Επιστρατεύσεις απεργών, απαγόρευση διαδηλώσεων, προληπτικές-παράνομες προσαγωγές αγωνιστών πριν από κάθε πορεία, εισβολές σε σπίτια εκατοντάδων αγωνιστών με πρόσχημα δήθεν ανώνυμες καταγγελίες, εισβολές σε καταλήψεις και άλλα κέντρα κοινωνικού αγώνα, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα, επιχειρήσεις σκούπα εναντίων μικροπωλητών, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πνιγμοί προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο, διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα και που δείχνουν ξεκάθαρα πως η αστυνομία δεν δρα ως “κράτος εν κράτη” αλλά κατ' εντολήν του κράτους...ή όπως είχε καλύτερα πει ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απευθυνόμενος προς τους αστυνομικούς... “εσείς είστε το κράτος”.

Χαρακτηριστικά αυτού του αποφθέγματος και κατ' επέκταση του τρόπου με το οποίο το κράτος όχι απλά συγκαλύπτει, αλλά επικροτεί και νομιμοποιεί την αστυνομική βία είναι τα παρακάτω παραδείγματα. Όταν τον Οκτώβρη του 2012 η αγγλική εφημερίδα Guardian αποκάλυπτε με μαρτυρίες και φωτογραφικό υλικό πως οι 15 αντιφασίστες που είχαν συλληφθεί μερικές μέρες πριν στην αντί-φασιστική μότο-πορεία είχαν βασανιστεί άγρια κατά την παραμονή του στην ΓΑΔΑ, ο τότε και νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας, απειλούσε δήθεν τους δημοσιογράφους της εφημερίδας με μηνύσεις. Φυσικά, κανείς δεν περίμενε πως ο υπουργός θα πραγματοποιούσε μια τέτοια απειλή, καθώς αυτό θα οδηγούσε αυτομάτως στην αυτό-γελοιοποίηση του. Το μήνυμα του όμως δεν είχε φυσικά παραλήπτες τους δημοσιογράφους του Guardian, αλλά τους ίδιους τους αστυνομικούς, που με τις δήθεν απειλές προς την εφημερίδα, τους έκλεινε φιλικά το μάτι και τους παρότρυνε να συνεχίσουν.

Ένα βήμα παραπάνω έκανε πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση φέρνοντας προς ψήφιση στη βουλή ένα κατάπτυστο, ρατσιστικό νομοσχέδιο το οποίο προέβλεπε την άμεση απέλαση μεταναστών και προσφύγων, οι οποίοι τολμούν να καταγγείλουν ρατσιστικές συμπεριφορές εις βάρος τους από κρατικές αρχές, εφόσον αυτές οι ίδιες τελικά αρχές, κρίνουν τις καταγγελίες αυτές ως ανυπόστατες. Και αν η ψήφιση του νομοσχεδίου αυτού απετράπει προσωρινά, δεν παύει να είναι ενδεικτικό των προθέσεων του κράτους και της κυβέρνησης. Εξ άλλου ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία πως με την πρώτη ευκαιρία και με μικρές και άνευ ουσιαστικής σημασίας αλλαγές, το νομοσχέδιο αυτό θα επανέλθει προς ψήφιση.

Χαρακτηριστική είναι δε και η μεταστροφή του δημόσιου λόγου σε σχέση με την αστυνομική βία όπως αυτή εκφράζεται από επίσημα χείλη. Ενώ μέχρι πρόσφατα επικρατούσε ο αφελής και προσχηματικός αφορισμός περί “καταδίκης της βίας απ' όπου και αν προέρχεται”, στις μέρες μας ακούγεται ολοένα και πιο συχνά η διαπίστωση πως “το κράτος οφείλει να έχει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας” ξεχνώντας τους μέχρι πρότινος καθολικούς τους αφορισμούς, αλλά ξεχνώντας επίσης να μας ενημερώσουν πως αυτή θα ασκείται ανεξέλεγκτα και χωρίς καμιά λογοδοσία.

Ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το κάδρο, θα έλεγα (και εδώ θα μπορούσε ίσως να μας κατατοπίσει καλύτερα η Διεθνής Αμνηστία) πως δεν γνωρίζω καμιά περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας που να εκλείπουν φαινόμενα συστηματικής βίας, βασανιστηρίων και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πλευρά του κράτους και των οργάνων του. Στα χρόνια της πλασματικής ευμάρειας αυτές οι παραβιάσεις μπορεί να αφορούσαν κυρίως, είτε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες, όπως οι μετανάστες ή οι εξαρτημένοι από ουσίες, είτε τα πιο αιχμηρά κομμάτια του πολιτικού φάσματος τα οποία αντιμετωπίζονταν ως “εσωτερικός εχθρός”, όπως οι αναρχικοί. Σήμερα, που η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να αποτελεί γενικευμένο καθεστώς και ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού που μέχρι πρωτινός ήταν ενσωματωμένα στον κοινωνικό ιστό αποκλείονται από την πρόσβασή τους σε βασικά αγαθά (υγεία, ασφάλιση, κατοικία κτλ), ο άνεργος, ο φτωχός, ο απολυμένος, ο ανασφάλιστος, ο απεργός, όλοι αυτοί δηλαδή που “περισσεύουν” σήμερα για το σύστημα αντιμετωπίζονται πλέον από το κράτος σαν απειλή.

Συμπερασματικά, θα ήθελα να πω πως δεν τρέφω αυταπάτες ως προς το ρόλο της αστυνομίας ή της αστικής δικαιοσύνης. Από την άλλη όμως θεωρώ πως αυτό που ονομάζουμε “ανθρώπινα δικαιώματα” και ένα υποτυπώδες “κράτος πρόνοιας” και “δικαίου” δεν μας χαρίστηκαν, αλλά αντίθετα αποτελούν κοινωνικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με θυσίες και έχουμε χρέος να τα υπερασπιστούμε, πολύ περισσότερο σήμερα που κεκτημένα ενός αιώνα και πλέον καταρρέουν μέρα με τη μέρα. Τέλος, επειδή δεν αντιλαμβάνομαι την δολοφονική αυτή επίθεση ως αυστηρά προσωπική μου υπόθεση και μόνο -με την έννοια πως δεν με χτύπησαν επειδή είμαι ο Γιάννης Καυκάς, αλλά επειδή ήμουν ένας απεργός διαδηλωτής- νιώθω το χρέος απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο και απέναντι στους χιλιάδες που έχουν υποστεί τη βία του κράτους αλλά η ιστορία τους δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά μας, να αποκαλύψω τους υπαίτιους της επίθεσης αυτής και να προσπαθήσω να καταδείξω την πολιτική ευθύνη του κράτους με όσες, περιορισμένες, δυνάμεις διαθέτω. Ας σκεφτούμε μόνο πως αυτός ο αστυνομικός, που σήκωσε τον πυροσβεστήρα και με μανία προσπάθησε να μου διαλύσει το κρανίο, στη συνέχεια πήγε σπίτι του, έφαγε, κοιμήθηκε και ξαναβγήκε εκεί έξω να κάνει τη “δουλειά” του, το έκανε για έναν βασικό λόγο. Ήξερε εξ αρχής πως είχε την πολιτική κάλυψη και πως δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσει πουθενά και σε κανένα. Αν έχω έστω και μία πιθανότητα να καταρρίψω αυτή τη βεβαιότητα θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να το κάνω.

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Καλή δύναμη σε όλους!

Την Κυριακή 8 Ιούνη φροντίζουμε όλοι μαζί τα δέντρα του πάρκου και χτίζουμε πέτρινη βρύση δίπλα στην παιδική χαρά!